Cmentarz zapomnianych książek   

Barcelona pierwszej połowy XX w. Kręte uliczki w centrum miasta strzeżone przez rzędy okazałych kamienic, wmurowanych jakby w jego historię. Każda z nich goszcząca niezwykłych ludzi i będąca świadkiem niezwykłych wydarzeń. Każda przesiąknięta klimatem Katalonii aż do ostatniej cegły. W porannej ciszy uliczkami tymi podąża dziesięcioletni Daniel, prowadzony przez swojego ojca do niezwykłego miejsca, zwanego przez wtajemniczonych Cmentarzem Zapomnianych Książek.

Drzwi, a za nimi tajemnica. Tysiące książek, wzdłuż utworzonych przez niezliczoną ilość regałów korytarzy, pośród których, w półmroku poruszają się po drabinkach, schodach i platformach jakieś cieniste postacie. Cmentarz Zapomnianych Książek to bowiem miejsce, do którego trafiają wszystkie zapomniane, niechciane, nikomu niepotrzebne, a niekiedy nawet i przeklęte woluminy. Taki właśnie widok ukazał się Danielowi. Jego ojciec, księgarz i antykwariusz, oznajmia mu, że tradycją tego miejsca jest, aby każdy, kto odwiedza je po raz pierwszy, kierując się wyłącznie własną intuicją, wybrał sobie książek swojego życia i zaopiekował się nią.

I szczęśliwym bądź też nieszczęśliwym zrządzeniem losu nasz bohater wybiera książkę Juliana Caraxa „Cień wiatru”, co – jak się niebawem okaże - będzie miało znaczący wpływ na całe jego dalsze życie. Bardzo szybko chłopiec zauważa, że posiadanie tej książki naraża go na niebezpieczeństwo utraty życia i to nie tylko dlatego, że w kręgach bibliofilii jest ona obiektem niezwykłego pożądania. Przekonuje się ponadto, że jego egzemplarz jest najprawdopodobniej ostatnim na świecie, a jej autora próżno już szukać wśród żywych. Chłopak chce odkryć sekret autora i nawet nie podejrzewa, że tak rozpoczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia.

Mówię tu o książce Carlosa Ruiza Zafona zatytułowanej „Cień wiatru”. Nie jest to jednak tylko historia zbolałej sieroty, chociaż główny bohater, Daniel Sempere, faktycznie nie pamięta swojej matki. Nie ma tu również żadnych istot o nadprzyrodzonych mocach, choć ukryty w głębokim cieniu i palący papierosa mężczyzna, potrafi przyprawić czytelnika o dreszczyk emocji. Czyżby to postać z książki Caraxa ożyła?

Autor mnoży w swojej powieści coraz to nowe zagadki i gdyby jej motywem przewodnim było morderstwo, to nazwano by ją z pewnością powieścią kryminalną. Książka wciąga bez wątpienia zawiłością akcji, a autorowi nie można odmówić szacunku dla jego pióra. Nasuwa on czytelnikowi na oczy klapki z wymalowaną pod nimi dwudziestowieczną Barceloną, której klimat bardzo precyzyjnie dawkuje między wierszami.

„Cień wiatru” Carlosa Ruiza Zafona wydano w 2001r. Książka została przetłumaczona do tej pory na 40 języków i wydana w ponad 50 krajach (w tym również w Polsce), a w każdym z nich zyskała naprawdę pokaźne grono czytelników (14 milionów sprzedanych egzemplarzy). Chciałabym więc zachęcić was do wyruszenia do najbliższej księgarni albo biblioteki po tę książkę i życzyć wam miłej lektury.

Grafika:

• http://ecsmedia.pl/cien-wiatru-b-iext4003089.jpg