Czas, krawiec kulawy

Dodano 2023-05-17, w dziale inne - archiwum

Drodzy czytelnicy naszej gazety, choć doskonale zdaję sobie sprawę, że już niedługo ukaże się mój pożegnalny artykuł, to jednak nie byłabym sobą, gdybym nie napisała jeszcze tekstu, w którym to nie podzieliłabym się z wami wspomnieniami z liceum i nie pomogłabym również ósmoklasistom, którzy stoją obecnie przed wyborem szkoły ponadpodstawowej i nie potrafią się zdecydować.

/pliki/zdjecia/czas1_2.jpg Czas w murach „Kopernika” minął mi nadspodziewanie szybko. Trudno mi uwierzyć, że były to naprawdę 4 lata. Doskonale wszak pamiętam moje pierwsze pojawienie się w tej szkole, pierwsze spotkanie z klasą i naszym wychowawcą, pierwszy dzwonek, pierwsze lekcje i pierwsze zawarte tutaj znajomości. Łza kręci mi się w oku, gdy o tym dziś myślę i aż trudno mi uwierzyć, że teraz wszystko się bezpowrotnie kończy. Weszłam do tej szkoły jako osoba nieśmiała, niepewna, trochę zakompleksiona i wystraszona, a opuszczam ją jako 19 letnia młoda, ale świadoma siebie i swojej wartości dziewczyna, która wie, że świat stoi przed nią otworem i nie boi się z nim zmierzyć. Gdy piszę ten tekst, czuję na ciele gęsią skórkę, a w mej głowie krąży cała masa fantastycznych wspomnień, które z pewnością pozostaną tam na zawsze, bo są dla mnie zbyt cenne. Oczywiście skłamałabym, pisząc, że zawsze było lekko, łatwo i przyjemnie. No, nie. Bywało trudno, niekiedy dostawało się kiepskie oceny i pojawiało się zniechęcenie, zdarzały się także kłótnie i niesnaski z koleżankami, ale to przecież nic nadzwyczajnego. W końcu takie są podobno uroki dojrzewania.

Mój rocznik (2004) nazwałabym „testowym”, bo to na nas weryfikowano zasadność zmian, które wprowadzono w systemie nauczania. Zaczęło się od egzaminu ósmoklasisty, a potem przeżyliśmy jako pierwszy rocznik od ponad 20 lat czteroletnie liceum, w którym naprawdę bardzo wiele zmieniono (przede wszystkim podstawę programową, wprowadzając również kilka nowych przedmiotów i naturalnie nową formułę egzaminu maturalnego). /pliki/zdjecia/czas2_2.jpg Jak łatwo się domyślić pandemia COVID-19, która zmusiła nas do przejścia na kilkanaście miesięcy na nauczanie zdalne, też miała na nas destrukcyjny wpływ, zmieniając nam podejście do nauki i odbijając się na jej efektach. Gdy patrzę na to wszystko dziś, z perspektywy czasu, mam pewien żal do tych, którzy nam to wszystko zgotowali, ale o dziwo jestem im też jakby wdzięczna, bo te nieoczekiwane zmiany pozwoliły mi chyba szybciej dojrzeć i lepiej przygotować się do życia w dorosłym świecie. A pandemia, cóż, przyczyniła się głównie do zweryfikowania wartości zawartych przez nas wcześniej znajomości i przyjaźni.

Dlaczego o tym piszę? Bo te moje wspomnienia są jeszcze bardzo świeże i bardzo mocne, i czuję wewnętrznie, że powinnam się z kimś nimi podzielić. Mam świadomość, że niektórzy zapewne nie doczytają tego artykułu do końca, bo stwierdzą, że jest po prostu nudny, ale wiem też, że znajdą się maturzyści, którzy czują się dziś tak jak ja i myślę, że dla nich będzie to miła lektura. Liczę również na tych, którzy stoją obecnie przed wyborem szkoły i z myślą o nich postanowiłam wrzucić garść tych wspomnień, opartych na moich przemyśleniach, które być może okażą się dla nich pomocne.

Drodzy przyszli pierwszoklasiści, zapewniam was, że liceum to w sumie fantastyczny czas, choć z pewnością nie ominą was tutaj też chwile trudne. Jestem jednak pewna, ze moi rówieśnicy zgodzą się ze mną, gdy napiszę, że tych dobrych, pięknych, niezapomnianych chwil przeżyjecie tu o wiele więcej, dlatego po czterech latach, gdy tak jak my dzisiaj będziecie rozstawać się z tą szkołą i wam łzy staną w oczach. /pliki/zdjecia/czas3_2.jpg Tarnobrzeski „Kopernik” to szkoła z ponad stuletnią tradycją, do której zawsze uczęszczali nietuzinkowi, utalentowani ludzi, i w której nigdy nie brakowało również przyjaznych nauczycieli. Każdy uczeń otrzymywał tu zawsze szansę na pokazanie swojego talentu i mógł także rozwijać swoje pasje. Nie inaczej jest obecnie. Ja wybrałam na przykład już w pierwszym miesiącu nauki „Lessera”, naszą szkolną gazetę, gdyż już w podstawówce lubiłam pisać i dzielić się swoimi przemyśleniami z innymi ludźmi. Chciałam również popracować nad językiem i stylem oraz nadal się humanistycznie rozwijać. Jeśli jednak pisanie nie jest waszą mocną stroną, to możecie dołączyć choćby do ekipy naszego szkolnego radia „Copernicus”, a ci z was, którzy interesują się informatyką bądź fotografią mogą na przykład podjąć współpracę ze szkolnym webmasteringiem (grupa prowadząca i rozwijająca naszą szkolną stronę internetową). Na pewno są wśród was także tacy, których Bóg obdarzył talentem muzycznym, wokalnym lub tanecznym. Tych zachęcam gorąco, by zapisali się możliwie szybko do szkolnego zespołu muzycznego, który organizuje przedsięwzięcia artystyczne (w tym także te o charakterze charytatywnym), występując wielokrotnie w ciągu każdego roku szkolnego zarówno na imprezach szkolnych jak i miejskich. Natomiast ci z was, którzy działali już na rzecz innych ludzi, powinni dołączyć do szkolnego samorządu, który organizuje na co dzień życie naszej społeczności bądź też do grupy szkolnych wolontariuszy, którzy nieustannie planują i organizują akcje charytatywne, by nieść pomoc ludziom w potrzebie. A z kolei ci, którzy stawiają na naukę, mogą pokazać się w różnych olimpiadach lub konkursach przedmiotowych. /pliki/zdjecia/czas4_1.jpg Nie zapomniałam i o tych, którzy ponad wszystko przedkładają aktywność fizyczną. Bądźcie pewni, że nauczyciele wychowania fizycznego bardzo szybko was dostrzegą i przypuszczalnie zaproponują wam dołączenie do grup sportowych, które potem reprezentują naszą szkołę w różnych szkolnych rozgrywkach i zawodach.

Dla mnie jednym z niezapomnianych wspomnień pozostaną niewątpliwie zjawiskowe koncerty naszego szkolnego zespołu muzycznego, pełne swoistej magii i klimatu, który naprawdę trudno oddać słowami. Przez ostatnie 4 lata widziałam wszystkie i na każdym z nich bawiłam się naprawdę wyśmienicie. Drodzy szkolni artyści, może nie wszyscy uczniowie doceniają wasz talent i wasze zaangażowanie, ale ja jestem wam naprawdę wdzięczna za to, co dla całej naszej szkolnej społeczności zrobiliście. Jesteście wspaniali, a dzięki wam szare szkolne życie nie raz nabierało radosnych barw.

Drodzy absolwenci podstawówek, jeśli ciągle nie jesteście zdecydowani, którą szkołę wybrać, to ja polecam wam naszego „Kopernika”. Przed czterema laty byłam w tym samym miejscu, w którym wy jesteście dziś i tak jak wy miałam milion obaw. Bałam się, że na starcie nie będę znała w swojej nowej klasie nikogo, i że nie poznam tam też nikogo mi życzliwego, a wtedy pozostanie mi tylko zmiana klasy, a może i szkoły. Dziś spoglądam wstecz z rozrzewnieniem i śmiać mi się chce z tych moich ówczesnych obaw, a nawet jestem dumna z siebie, że wtedy mimo wszystko nie stchórzyłam i ostatecznie wybrałam tę szkołę. To naprawdę świetne miejsce na dojrzewanie i naukę. /pliki/zdjecia/czas5.jpg Poznałam w tej szkole wspaniałych ludzi (uczniów i nauczycieli), zawarłam przyjaźnie, które - jak sądzą - przetrwają wiele kolejnych lat, poznałam swoje mocne i słabe strony, poszerzyłam horyzonty, rozwinęłam publicystyczny talent i zebrałam też cenne życiowe doświadczenia, które pokazały mi, kim jestem i dokąd chcę w życiu zmierzać.

Obecnym uczniom „Kopernika” chciałabym natomiast udzielić jednej rady. Nie martwcie się tym wszystkim, co was spotyka ani też tym, co was czeka. Pozwólcie się poprowadzić w dorosłe życie swoim nauczycielom, poznawajcie nowe osoby, nawiązujcie interesujące relacje, spotykajcie się z przyjaciółmi, a mówiąc krótko, cieszcie się młodością, życiem, nie zaniedbując rozwoju własnych pasji. Dołóżcie jednak starań, by możliwie dobrze poznać siebie, bo to pomoże wam ukształtować charakter i osobowość. Ale pamiętajcie, że liceum to również nauka, która jest - co by nie mówić - bardzo ważna. Jeśli jednak nie odnajdujecie się na wybranym profilu, to go zmieńcie. U nas nie ma z tym większego problemu. A jeśli coś wam się nie podoba lub coś wam przeszkadza, to nie bójcie się rozmawiać o tym z nauczycielami. Nie zamykajcie się w sobie, rozmawiajcie także z bliskimi wam osobami i mówcie im, co leży wam na sercu, choć może się to początkowo wydawać trudne. Cóż, życie nie jest ani proste, ani idealne, co jednak nie znaczy, że nie można go ciekawie przeżyć. Ja zrozumiałam to dopiero teraz, w maturalnej klasie, kiedy poukładałam sobie wszystko w głowie. Mimo to jestem wdzięczna wszystkim tym ludziom, którzy dzielili się ze mną prawdami o życiu.

/pliki/zdjecia/czas6.jpg Jako mała dziewczynka żyłam w jakimś trochę niedorzecznym wyczekiwaniu na życie. Myślałam, że pewnego dnia nagle życie się zacznie, że otworzy się przede mną tak, jak podnosi się kurtyna w teatrze, gdy rozpoczyna się przedstawienie. I jakież było moje rozczarowanie, gdy tak się nie stało, chociaż działo się bardzo wiele rzeczy. To jednak nie było to, na co czekałam, ale takie właśnie jest życie. Powiem wam, że nadal czuję się poniekąd taką małą dziewczynką, gdyż nadal czekam na to życie, które ma dopiero nadejść. Dojrzewanie, czyli poznawanie siebie, odkrywanie swoich atutów i słabych stron chyba już za mną. Ale powiem wam, że warto było sięgać w głąb siebie, bo dzięki temu łatwiej było mi wybrać drogę, którą chcę dalej kroczyć. Może nie jestem jeszcze tak do końca pewna tego, co chcę w życiu robić, ale wiem już czego chcę, i że chciałabym to moje życie przeżyć możliwie najlepiej. Chcę się nadal rozwijać, spełniać swoje marzenia, realizować swoje pasje i żyć tak, by zawsze być w zgodzie z sobą samą i innymi ludźmi, czego i wam wszystkim, czytelnikom naszego "Lessera", życzę.