Halo, tu Pjongczang
9 lutego rozpoczęły się w południowokoreańskim Pjongczangu XXIII Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Według informacji organizatorów rozegranych zostanie tam 102 konkurencje w 15 dyscyplinach. Wystąpi w nich 2952 sportowców z całego świat, w tym 61 zawodników z Polski. Zapowiada się wspaniała rywalizacja, która z pewnością śledzona będzie przez fanów w wielu krajach. W końcu takie święto sportu ma miejsce raz na cztery lata.
Do 1905 roku na Półwyspie Koreańskim istniało Cesarstwo Koreańskie. Wtedy to, po zwycięstwie w wojnie rosyjsko-japońskiej, aneksji terytorium Korei dokonała Japonia. Po kapitulacji Japonii w 1945 roku Półwysep Koreański został podzielony przez Związek Radziecki i Stany Zjednoczone na dwie strefy wpływów, oddzielone granicą wzdłuż 38. równoleżnika. Korea Południowa powstała oczywiście na terenach półwyspu zajętych przez wojska Stanów Zjednoczonych. Sytuacja na półwyspie była przez kilka pierwszych lat po tym podziale bardzo niestabilna. w 1950 roku doszło do inwazji wojsk północnokoreańskich na tereny Południa. Oddziały Północy szybko pokonały armię Południa i zdobyły Seul. Rząd Południa zwrócił się wtedy z prośbą o pomoc do ONZ, która zgodziła się wysłać do Korei oddziały wojskowe (głównie amerykańskie), by wsparły siły Południa w walce z Północą. Rozejm został podpisany w 1953 roku, a Korea Południowa zawarła dodatkowo ze Stanami Zjednoczonymi układ o wzajemnej obronie, na mocy którego na jej terytorium do dziś stacjonują wojska amerykańskie.
Od tego czasu rozwój Korei Południowej przebiegał bardzo podobnie do innych państw azjatyckich. Rządziła korupcja i czarny rynek, a deficyt handlowy był gigantyczny. PKB Korei Południowej, przypadający na jednego mieszkańca, porównywalny był wówczas z poziomem PKB w najbiedniejszych krajach Azji i Afryki. Wtedy to rządzący tym krajem powiedzieli dość i postanowili wprowadzić w życie plan reform gospodarczych, które w dużym skrócie obejmowały finansowanie wszystkich inwestycji wyłącznie z krajowych środków, pożyczanie pieniędzy tylko przez budżet, utrzymywanie stabilności wona, nacjonalizację banków komercyjnych i zaprzęgnięcie ich do rozwijania gospodarki, wysokie cła na towary importowane i przyjmowanie z zagranicy wyłącznie transferów technologii oraz wiedzy. Co im to dało? No cóż, efekt dostrzegamy dziś wyraźnie podczas transmisji z aren olimpijskich. Dodam tylko, że PKB w przeliczeniu na 1 mieszkańca jest dziś 9 razy wyższy niż w Indiach i porównywalne z poziomem PKB w rozwiniętych krajach Europy Zachodniej. 
Drogą tą nie podążył niestety ich północny sąsiad. Te bliźniacze, ale jakże różne państwa, do dziś pozostają w nie najlepszych relacjach, ale wielu dziennikarzy uważa, że igrzyska mogą to zmienić i skłonić przywódców obu krajów do nawiązania dialogu. Pierwszy sygnał dała ceremonia otwarcia, podczas której sportowcy z obu tych krajów przemaszerowali pod jedną flagą i jak poinformowali organizatorzy wystawią także wspólną reprezentację w hokeju kobiet. Igrzyskami tymi Koreańczycy chcą ewidentnie pokazać światu, że doganiają Japonię, uznawaną przez nich za wzór technologicznego postępu.
Pjongczang, leżące w północno-wschodniej części państwa w prowincji Gangwon, jest stolicą sportów zimowych Korei Południowej. Korea już kilka razy próbowała zorganizować w tym miejscu igrzyska, ale w 2010 roku przegrała z kanadyjskim Vancouver, a w 2014 z rosyjskim Soczi. Ale jak to mówią, do trzech razy sztuka i tym razem im się udało. Komitet Olimpijski docenił determinację Koreańczyków i wybrał Pjongczang na organizatora olimpiady w 2018 roku. Warto tu przypomnieć, że tym razem to oni pokonali w walce o igrzyska niemieckie Monachium i francuskie Annecy. Maskotkami ich igrzysk zostały: biały tygrys o imieniu Soohorang oraz niedźwiedź himalajski o imieniu Bandabi.
Wioska olimpijska to bynajmniej nie wioska. Domem dla zawodników i zawodniczek jest osiem piętnastopiętrowych wieżowców położonych w nadmorskiej miejscowości Gangneung. Każdy pokój tak naprawdę jest małym mieszkankiem. Sportowcy nie będą się też nudzić, gdyż w wiosce olimpijskiej oddano do ich użytku liczne miejsca rozrywki - bilard, salę gier, siłownię. Na terenie kompleksu znalazł się też bank, poczta oraz salon fryzjerski. Olimpijska stołówka czynna jest podobno 24 godziny na dobę, a menu według zapewnień organizatorów jest bardzo szerokie – od dań kuchni lokalnej, przez dania europejskie, po te uwzględniające wyznania religijne.
Wszystkie areny zmagań sportowców, które zostały zbudowane specjalnie na tę okazję, są świetnie przygotowane i należą do najnowocześniejszych na świecie. Już po pierwszych dniach zawodów można przyznać, że budzą podziw i zazdrość. W zasadzie chyba jedynym zmartwieniem sportowców jest mróz, ale to w końcu igrzyska zimowe.
Reprezentacja naszego kraju, choć najliczniejsza w historii, nie należy zdaniem ekspertów do tych najmocniejszych, a zatem żaden polski kibic sportowy nie liczy chyba na worek medali. Według raportu firmy Gracenote, która regularnie przygotowuje prognozy przed igrzyskami olimpijskimi, Biało-Czerwoni mają szansę zdobyć w Pjongczangu co najwyżej trzy medale (wszystkie w skokach narciarskich). Jeśli te przewidywania się ziszczą, to będą to dla Polski najsłabsze zimowe igrzyska olimpijskie od 12 lat. Trzymajmy jednak mocno kciuki za naszych zawodników, bo w sporcie wszystko może się wydarzyć, o czym przekonał nas już pierwszy występ naszych skoczków narciarskich.
Grafika:
Komentarze [1]
2018-02-18 13:28
To smutne, ale wszystko na to wskazuje ze będą to jednak najsłabsze igrzyska dla Polakow. Niestety, walczą tylko skoczkowie, reszta naszych zawodnikow to tylko tło dla najlepszych.
- 1
