Karuzela   

Karuzela

Zaczyna się kręcić powoli, by po chwili się rozpędzić
Gdy jesteśmy mali, to rodzice nas na niej kręcą.
Z wiekiem sami przejmujemy tę rolę.
Czasem kręcimy się sami, jednak częściej z przyjaciółmi.
Niektórzy wolą szybkie kręcenie, inni nie chcą się spieszyć.
Im szybciej, tym większe ryzyko.
Im wolniej, tym nudniej.
Ale czy sam kręcenie się nie jest wystarczająco nudne?
Raz szybciej, raz wolniej.
Raz z kimś lubianym, a raz nie.
Czasem powolna jazda, przyspieszona bez naszej zgody,
Sprawia, że może się nam zrobić niedobrze.
Mamy wtedy ochotę wysiąść,
Ale prędkość na to nie pozwala.
Innym razem szybsze kręcenie wydaje się nam atrakcyjne.
Wiatr we włosach i świst powietrza w uszach sprawia,
Że czujemy wtedy chwilową ulgę.
Jednak w pewnym momencie mamy ochotę powiedzieć: DOŚĆ!
Lecz zawsze musi minąć trochę czasu,
Zanim nadejdzie wytchnienie.
Oczywiście, możemy ją zatrzymać, ale zepsujemy innym zabawę.
Czasem zrobi to ktoś inny, wtedy to my czujemy,
Że to nie powinno się tak skończyć,
Że to jeszcze nie czas,
Że to dopiero początek.
Ale niestety, zabawa została przerwana, a smak tamtej chwili utracony.
Jedna karuzela jest ładna, zadbana, bezpieczna,
Inna wygląda jak z horroru:
Brak zabezpieczeń, niepomalowana, zardzewiała,
Ale wystarczy, że ktoś odnowi, pomaluje, odrdzewi,
A karuzela wygląda lepiej i więcej dzieci z niej korzysta.
Niekiedy, choć jest jeszcze sprawna, zostaje usunięta.
A nowa rzecz wstawiona w to miejsce, nie zapewnia tak przedniej zabawy.
Ale może się zdarzyć, że karuzela jest już tak zniszczona,
Że tylko nowa
Może ją zastąpić.
I wtedy ponownie przychodzą dzieci,
Które widząc zmianę na lepsze,
Śmieją się, bawią, oswajając z nową zabawką.
Karuzela nigdy, nikomu się nie znudzi.
Najważniejsze jest jednak to,
By schodzić z niej zadowolonym, a nie nieszczęśliwym,
Że to już koniec zabawy.

Grafika:

• cdn.pixabay.com/...