Wytańczyć drogę do perfekcji
“Czarny łabędź” Darrena Aronofskye’go to jedna z najbardziej intrygujących premier filmowych 2011 roku. To także wielka hybryda gatunków, łącząca w sobie thriller, dramat psychologiczny, elementy horroru oraz kino artystyczne. Obraz ten niewątpliwie wyróżnia się wśród innych filmowych produkcji, choćby tym, że nie pozostawia widza obojętnym. Od dnia premiery film ten cieszy się ogromnym uznaniem, co potwierdza ilość nagród, jakie otrzymał na prestiżowych festiwalach filmowych (61 nagród i 188 nominacji w różnych kategoriach).
W filmie obserwujemy losy bardzo młodej, ambitnej baletnicy, dążącej do osiągnięcia tanecznej perfekcji za wszelką ceną. Główna bohaterka Nina (Natalie Portman) jest równie utalentowana co monotematyczna w podejściu do życia. Nie ma znajomych, chłopaka ani żadnych innych zainteresowań, a cały czas wypełniają jej mordercze treningi baletowe. W domu czeka na nią każdego dnia nadopiekuńcza matka, a jej sypialnia, utrzymana w różach i bielach, pełna jest maskotek. Dziewczyna otrzymuje w końcu wymarzoną, ale i niezwykle trudną rolę w “Jeziorze Łabędzim”. To główna rola, która wymaga od baletnicy umiejętności wcielenia się zarówno w postać Białego jak i Czarnego Łabędzia. Nina wydaje się wręcz stworzona do zagrania roli Białego Łabędzia, ale w trakcie prób dyrektor zespołu i choreograf, Thomas (Vincent Cassel), dochodzi do wniosku, że jej kreacja Czarnego Łabędzia odbiega zdecydowanie od jego artystycznej wizji. Nina ćwiczy więc godzinami i robi wszystko, ale mimo to nie potrafi zagrać w stopniu satysfakcjonującym reżysera tej drugiej, dużo mroczniejszej roli. Stopniowo zaczyna jednak odkrywać ciemne zakamarki swojej duszy, na co ma wpływ również jej bezpośrednia rywalka w walce o tę rolę - Lili (Mila Kunis).
Reżyser, żonglując konwencjami, sprawia, że bardzo trudno zaliczyć “Czarnego Łabędzia” do konkretnego gatunku filmowego. Na uwagę zasługują również piękne zdjęcia Matthew Libatique’a, który wykazał się już we kilku wcześniejszych filmach Aronofsky’ego. Kamera prowadzona jest delikatnie, ale też dynamicznie. Kołysze się wraz z baletnicami, wiruje i zawsze podąża za ich ruchem. 
Częste zbliżenia twarzy, pozwalają widzowi lepiej poznać bohaterkę i zrozumieć targające nią emocje (Natalia Portman jest w tym fenomenalna). Osobiście jestem naprawdę zachwycona jej kreacją Niny. Z wyjątkowym wdziękiem pokazuje kobiecą delikatność i niewinność i idealnie gra rolę człowieka pogrążającego się w obłęd. Ciężko wyobrazić sobie inną aktorkę na jej miejscu, co zostało zresztą dostrzeżone, a Natalia otrzymała za tę kreację wiele nagród, w tym Oscara. Nawiasem mówiąc reszta obsady nie wypada tu wcale gorzej! Mila Kunis, również wydaje się być idealnie obsadzona. Uwodzi spojrzeniem i wnosi wiele naturalności i swobody. Bardzo dobrze sprawdza się także Vincent Cassel, oraz Barbara Hershey w roli apodyktycznej matki.
Ale cóż byłoby to za “Jezioro łabędzie” bez muzyki? Clint Mansell naprawdę świetnie zmodyfikował kompozycje Czajkowskiego, które fantastycznie dopełniają charakter obrazu i wiążą wszystkie wątki ze sobą, odzwierciedlając przy tym skrajne emocje.
“Czarny Łabędź” to porywająca historia o chorobliwym wręcz dążeniu do perfekcji. Ukazana przez Natalie Portman przemiana dziewczyny w prawdziwą artystkę daje do myślenia o cenie wielkości w sztuce. Aronofsky pozostawia widzowi pole do interpretacji, ale prowadzi z nim mocny dialog, nie siląc się na półśrodki. Produkcja dopracowana jest pod każdym względem, zarówno aktorsko, muzycznie, scenograficznie jak i choreograficznie, i myślę, że to jedna z ciekawszych propozycji filmowych ostatnich lat, która zostaje w pamięci widza jeszcze długo po obejrzeniu filmu.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
