Alternatywny, równoległy, synchroniczny   

Ogromnym marnotrawstwem przestrzeni byłoby twierdzenie, że jesteśmy jedynymi myślącymi istotami w świecie, który uważamy za swój dom. I bynajmniej nie mówię tu o kosmitach, UFO itp. Mam na myśli ludzi. Ludzi takich jak my. Nawet bardzo do nas podobnych. Tylko… będących naszymi odbiciami.
Świat alternatywny, to częsty motyw pojawiający się w science- fiction oraz fantasy. Wszystko opiera się na zasadzie podobieństwa, albo na zasadzie przeciwności. Wielu pisarzy zajmowało się tym zagadnieniem, będącym ciekawą bazą, na której można zbudować interesującą fabułę. Sztuczka ta udała się tylko kilku autorom, ale będzie bezpieczniej dla mnie, jeśli pominę ten fakt milczeniem.
Ale teorię zostawimy pisarzom. Mnie interesuje praktyka. Choć brzmi to raczej irracjonalnie, a na pewno śmiesznie, to jednak pojęcie równoległości jest zagadnieniem nie tylko metafizycznym i czysto duchowym. Jakby na to nie spojrzeć, to właściwie nikt nam nie powiedział jak jest naprawdę. Lekkim przerażeniem napawa mnie tylko myśl, że gdzieś jest ktoś do mnie podobny, druga ja. Biedne te światy, skoro jest mnie więcej. Popadnę chyba w zbytni abstrakcjonizm, jeśli wyskoczę z teorią, że każdy świat ma swoją kopię.
Słyszeliście może o kimś takim jak Zygmunt Freud? Nie, to nie żaden francuski projektant mody, tylko ojciec – założyciel takiej dziedziny nauki jak psychologia. Otóż Freud powiedział, że ile umysłów, tyle światów. No i masz potwierdzenie teorii o równoległości światów. Już nie potrzebuję odrębnej przestrzeni. Wystarczy, że założę, że gdzieś tam na końcu (wszech)świata krąży mój odpowiednik umysłowy.
A jak o tym mówią ci, którym z bajeczki o równoległych światach udało się wyczarować coś pięknego? Zapytajcie ich sami. Cytując słowa Johna „Jake`a” Chambersa powiem wam, że nie pozostaje nic innego, jak powiedzieć sobie „więc idź, są światy inne niż ten”.