Szatan jest kobietą – lilinizm cz.1   

„Piękno w przyrodzie ma cel, nie jest pięknem czysto estetycznym.

Nawet jeśli tym celem jest mord.”

„Tandaradei”

A. Sapkowski

Kobieta nazywana jest słabą płcią, taką, która zawsze wymaga opieki, zapewnienia bezpieczeństwa i oparcia. Słaba, delikatna, zmienna, wrażliwa. Przymiotniki, które są naturalnym jej określeniem same nasuwają się na myśl. Takich stereotypów mamy na pęczki. Dzięki ci Panie za to, że sam niechcący przełamałeś jeden z nich. Oto nadchodzi Lilith, pani nocy, matka demonów, pierwsza żona tej łajzy Adama – ojca ludzkości.

Na początek imię – Lilith – z sumeryjskiego rdzeń lil łączono z wiatrem, wg języków semickich lil znaczy noc. Podobnie z nocą łączy się hebrajskie lajla. Pierwotne brzmienie jej imienia to (sumeryjskie) Lilitu i (hebrajskie) Lylyh. W formie „Lilith” pierwszy raz pojawia się ono w Księdze Izajasza: „Zdziczałe psy spotkają się z hienami i kozły będą się przyzywać wzajemnie, co więcej, tam Lilith przycupnie i znajdzie sobie zacisze na spoczynek” (Iz 34,14 – Biblia Tysiąclecia). Niektóre tłumaczenia w miejscu imienia „Lilith” wstawiają jako synonim wyrażenie „demon nocy”, a Wulgata zamienia Lilith w Lamię. Lilith już jako Lamia pojawia się też w mitologii greckiej, gdzie występuje w roli libijskiej królowej uwiedzionej, a następnie porzuconej przez Zeusa. Przepełniona zazdrością Hera porywa jej dzieci, co z kolei (kolejny uniwersalny aspekt lilinizmu) jest powodem porywania obcych dzieci przez Lamię. Poza tym imię Lilith występuje też dla przykładu w Rękopisach z Qumran – w ustępach opartych na Księdze Izajasza, w różnych miejscach Talmudu i Księgi Zohar, w Alfabecie Ben – Sira – anonimowym średniowiecznym dziele zawierającym opowieści o postaciach z Biblii i Talmudu, oraz w sumeryjskim eposie o Gilgameszu.

A teraz sprawa najistotniejsza. Nazwałam Lilith pierwszą żoną Adama, choć jak głosi Biblia, to Ewa była pierwszą kobietą. A może jednak wcale tak nie było?

Studiując swego czasu Pismo Święte zaintrygowała mnie pewna sprzeczność zawarta w Księdze Rodzaju. Rzecz rozchodzi się o dwa następujące po sobie opisy stworzenia człowieka. „I stworzył Bóg ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę. I błogosławił im Bóg. I rzekł do nich: Płodni bądźcie i mnóżcie się;” (Rdz 1, 27 – 28). Kilka wersów dalej zaś jest mowa o drugim stworzeniu, tym razem już tym „właściwym”: mężczyzna z gliny, kobieta z jego żebra. Nie zastanowiło was to? Bo mnie bardzo. Oczywiście według Kościoła „ta rozbieżność wyjaśniana jest często niedbałym połączeniem dwóch biblijnych opisów kosmogonicznych” (Roman Zając – biblista i demonolog z KULu). Jedni bagatelizują, drudzy podkreślają. A wy?