Władza   

Nigdy nie zastanawiało was dlaczego Napoleon chciał podbić cała Europę? Dlaczego Aleksander Wielki i Juliusz Cezar próbowali przywłaszczyć sobie świat? Po jakiego diabła był im świat? Z chęcią posiadania władzy porównać można tylko chęć posiadania mnóstwa złota. Co z tego, że można kupić sobie za nie mnóstwo rzeczy? Pamiętacie Robinsona Crusoe? Facet był/jest najlepszym przykładem tego, że pieniądze są nic nie warte. Dlaczego? Bo „samo w sobie złoto jest do niczego. Za miękkie, żeby z niego zrobić narzędzia, za twarde, żeby na nim spać. Do żarcia się nie nadaje, im go więcej, tym cięższe i człowiek bardziej się boi, że mu ukradną.” Podobnie jest z władzą.
Pragnienie bycia lepszym od kogoś innego jest najbardziej naturalną i ludzką rzeczą, ale myślę, że chęć władania kimś, uzależnienia kogoś od siebie, „posiadania” kogoś, zakrawa na przesadę. W takim razie dlaczego tylu polityków, władców, wodzów postawiło sobie za cel zawładnięcie jak największym obszarem? Po co? Dla sławy? Dla pieniędzy? Można je przecież zdobyć i w inny sposób.
Mechanizm pogoni za władzą jest dla mnie prawdziwą zagadką. Owszem, przypuszczenia, że może któryś z nich chciał coś ulepszyć lub naprawić pojawiają się zawsze. Dziwne tylko, że z czystego pragnienia ulepszania świata zawsze wynika tyle ofiar. Tych materialnych i tych duchowych.
Po raz kolejny zapytam. Po co brać odpowiedzialność za tak wiele? Historia przeklęła już niejednego, któremu to nie wyszło. Wiem, że taka postawa jak moja, gdyby była powszechna, doprowadziłaby do tego, że do dziś żylibyśmy pewnie w stadach. I wbrew pozorom nie jest to anarchiczna filozofia, czy ideologia. Nie jestem ani za anarchią, ani za monarchią patrymonialną. Ciekawi mnie tylko, czy powiedzenie, że „pieniądze szczęścia nie dają, ale szczęściu pomagają” dałoby się odrobinkę zmodyfikować. Np. „władza szczęścia nie daje (ani żadnych korzyści poza materialnymi), ale podnosi samoocenę”?
Jak myślicie?

Człowiek pojawił się na świecie dużo później niż kura.
A nigdy nie słyszałem, żeby jakakolwiek kura
rościła sobie pretensje do świata.

Andrzej Sapkowski